آثار روانشناختی نماز در مقابله با جنگ نرم

                        الف) جهت بخشیدن به زندگی:

یکی از مشکلات عصر جدید، احساس روزمرگی و بیهودگی انسان است به این صورت که از دورن عمیقاً احساس پوچی و بی محتوایی می کند و راههای شناخته شده مطمئنی فرا روی خویش نمی یابد و یا آنها را نمی شناسد.

فردریک مایر  یکی از دانشمندان تربیتی معتقد است:

این دوران، دوران سرخوردگی است. خوشبینی که از ویژگی های مهم انسان بوده در اثر جنگها و بحرانها و بروز خود کامگی ها تضعیف شده و یا از بین رفته است و در عین حال بسیاری از ما احساس میکنیم که میان تهی هستیم.

از عوامل موثر در پیدایش این حالت روحی، فاصله گرفتن بشر از مذهب و رویکرد عجولانه و شتابنده او به علم پس از تجدید حیات علم در اروپاست. او به تصور جایگزینی علم به جای مذهب کوشید تا پیوند های دینی خود را بگسلد ولی در این راه ناکام شد و علم از عهده تامین خواسته های او برنیامده و دیگر جایگزینی برای آن وجود نداشت لذا از درون احساس خلاء بیهودگی و پوچی نمود.

نماز پیوند میان آدمی و بی نهایت است. رشته های چنین ارتباطی از زمین به آسمان برقرار میشود و علاوه بر اتصل روح به مطلق وجود، انسان احساس پرمحتوا و معنا و سرشار  و امتناع میکند.زیرا هر نوع ارتباطی بر انسان تأثیر معینی بر جای می گذارد و به همان میزان و متناسب با همان «تصویر فرد از خویشتن» نیز تغییر می یابد.

هر اندازه کیفیت نماز متعالی باشد سرمایه هایی که عاید جان آدمی میشود گرانسنگ تر خواهد بود. تا جایی که اولیا ی خدا، با نماز و یاد خدا، خود را نیازمند به چیز دیگری نمی یافتند.

یکی از عواملی که زندگی را از حالت روزمرگی و پوچی خارج نموده و به آن شادابی، تنوع و تحول خاصی می بخشد وجود برنامه ای منظم برای هر آدمی است. نماز برنامه ای منظم برای ارتباط انسان و خدا در 5 نوبت شبانه روز است. 5 وعده ای که در حقیقت 5 میعادگاه ملاقات محبوب میباشد هر نماز تا نماز بعد به انسان بهانه ای برای زیستن دلیلی برای بودن می بخشد. گفتگو های روزانه عاشق و معشوق، در آدمی این احساس را زنده میکند که تا زمانی که کسی را برای گفتگو و ارتباط حاضر می بیند زندگی قابل زیستن است بویژه آنکه  طرف گفتگو، محبوب دلها و هستی آفرین باشد از سوی دیگر چنین ارتباطی به نمازگزار تفهیم می کند که:

-         عالم هستی چون مخلوق خدای تعالی است، دوست داشتنی می باشد.

-         عالم هستی، بیهوده و بی معنا خلق نشده است.قرآن کریم نیز بر این معنا تکیه دارد که «اَفَحَسِبتُم أنَّما خَلَقناکُم عَبَثاً و أنَّکُم اِلَینا لاتُرجَعون.»

-         انسان نیز به عنوان زیر مجموعه عالم هستی، بیهوده و بی معنا آفریده نشده است بلکه در خلقت او منظوری اساسی و مهم نهفته است.

-         عبادت پروردگار به معنای وسیع آن که منتج به رشد و بالندگی و آدمی می شود از منظورها و مقاصد اصلی خلقت انسان تلقی شده است به مصداق آیه شریفه «و ما خلقتُ الجِنَّ و الإنسُ الّا لِیَعبُدون. »

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: